Το Μονοπάτι της Ενσυναίσθησης

“… – Έλα, αγάπη μου. Είναι ώρα να πάμε σπίτι τώρα! Τελείωσε το παιχνίδι!

– Όχι μαμά! Δε θέλω να φύγουμε ακόμα.

– Μωρό μου, δε γίνεται να μείνουμε άλλο. Έχουμε ήδη καθυστερήσει. Μάζεψε τα παιχνίδια σου και φεύγουμε. Το μωρό μας πρέπει να θηλάσει.

Τα παιχνίδια εκσφενδονίζονται και το παιδί μου βάζει τα κλάματα και φωνάζει.

– Όχι, σου λέω! Δε φεύγω! Δε μαζεύω τίποτα!

Όλα τα βλέμματα στην παιδική χαρά γυρνάνε πάνω μου! Η εικόνα παγώνει! Σκέψεις έρχονται αμέτρητες στο μυαλό μου σε κλάσματα δευτερολέπτου. Να το αρπάξω να φύγουμε; Να του βάλω τις φωνές; Το μωρό στο σπίτι πρέπει να θηλάσει κι εγώ έχω ένα σωρό δουλειές που με περιμένουν. Το άγχος χτυπάει κόκκινο. Το παιδί μου τσιρίζει ακόμα.

– Δεν πάω πουθενά! Δεν έχω τελειώσει το παιχνίδι μου!

Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά, τα μάγουλά μου κοκκινίζουν από ντροπή, αφού οι μαμάδες και οι γιαγιάδες που βρίσκονται κοντά με κοιτάζουν επίμονα , λες και περιμένουν να δουν πως θα εξελιχθεί αυτό το δράμα! Ακούω τις σκέψεις τους… “τι μάνα είσαι εσύ; πως επιτρέπεις στο παιδί σου να σου φωνάζει έτσι; “

Πόσες φορές δεν έχουμε βρεθεί σε αυτή τη θέση; Χωρίς να ξέρουμε τι να κάνουμε. Και εάν αυτό που κάνουμε είναι ωφέλιμο για το παιδί μας και για τη σχέση μας. “Δεν πρέπει να του βάλω όρια;” είναι συνήθως η πρώτη μας σκέψη. Και το συναίσθημα του θυμού μας κατακλύζει. Πως μπορούμε να λειτουργήσουμε ώστε να κάνουμε την αλλαγή; Τι διαφορετικό μπορούμε να κάνουμε ώστε το παιδί μας να ακούσει χωρίς η σχέση μας να διαταραχθεί;